دست بالای طالبان در مذاکرات صلح

لوی جرگه صلح در حالی به پایان رسید که فیصله آن رهایی بدون قید و شرط زندانیان طالب بود اما در عین حال طالبان با یک شانتاژ تبلیغاتی برگزاری آن را نا موجه و غیر قانونی اعلام کرد! دلیل آن هم پر واضح است که این رهایی و آزادی زندانیان امری است که برای آنها تضمین شده است، اما ترس آنها از برگزاری لوی جرگه پلان هایی بود که ممکن بود حکومت در لوی جرگه اجرایی نماید تا طالبان را از اهدافی که برای آن برنامه ریزی کرده اند دور سازد. غافل از اینکه که حکومت در کوچکترین جزئیات و تصمیم های اتخاذ شده در لوی جرگه هیچ اختیاری از خود ندارد چیزی که توسط خلیلزاد به اشرف غنی گوشزد شد و خواستار آزادی بقیه زندانیان بدون اعلام عمومی شد.

در این میان آنچه که واضح است این مطلب است که کلیه توافقات اعلام شده و سری میان امارت اسلامی و آمریکا با فشار حداکثری به حکومت افغانستان مو به مو در حال اجرایی شدن است و مردم و حکومت هیچ دخل و تصرفی در این معادلات ندارد؛ لکن حکومت با دست و پا زدن و تقلا در این باتلاق به منافع کوتاه مدت خود می رسد ولی مردم، که  در واقع بازنده اصلی این بازی سیاسی است که یک روز به بهانه برگزاری لوی جرگه و روز دیگر به بهانه انتخابات و ... میلیون ها افغانی از جیب آنها خرج منالع کشورهای بیگانه و حکومتی می شود که منافع ملی و عمومی برای آن هیچ اهمیتی ندارد.

طالبان در همین شرایط اعلام می کند که حدود هفتاد فی صد از کشور را در اختیار دارد و امر آنها در آن مناطق نافذ است، تا حدودی هم اغراق و به دور از واقعیت نیست و با پشتوانه یک توافق با آمریکا، داشتن اراضی حاکمیتی و پشتیبانی کشورهایی که سالیان زیادی آنها را حمایت کرده‌اند به پیشواز حکومت و مذاکرات صلح با حکومت افغانستان می آید. حکومتی که تا همین اواخر نتوانسته بود بر روی یک توافق سیاسی برسد و بسیار شکننده است. با این اوضاع و شرایط قطعا طالبان به حداقل ها راضی نخواهد شد و با زیاده خواهی به احتمال قوی به دست آوردهای زیادی دست خواهد یافت.