طالبان در خیال انحصار مذهبی و استبداد سیاسی!
کوبیدن بر طبل نفاق مذهبی، در افغانستان، رسمیت یک مذهب و نفی دیگر مذاهب، نفی جمهوریت و دمکراسی، احیای مناسبات قبیله ای و تاریخی گذشته به معنای سیر قهقرایی و بردن جامعه به عقب است.
این کار اولاً ممکن نیست. زمان حاکمیت یک قشر بر اقشار مختلف جامعه گذشته است، در عصر انفجار معلومات، معنی ندارد که همه چشم و گوش شان را ببندند و تنها شورای علما برای مردم تصمیم بگیرند و تحمیل عقاید یک قشر از جامعه بر سایر اقشار پذیرفتنی نیست. مناسبترین مکانیسم انتخاب رهبران همان انتخابات است که در حقیقت معنای مدرن بیعت است.
بیعت، یک روش انتخاب حاکمان جامعه بوده که الان تاریخی شده است و در هیچ جای قرآن تصریح نشده که روشهای گذشته و تاریخی شده دوباره احیا شود و حتی در موارد مسلمانان از عمل به روشهای گذشتگان منع شده است.
اکنون روش انتخاب حاکمان سیاسی جامعه رای گیری است و معلومات نیز در انحصار هیچ نهادی نیست و نمی تواند باشد. انسانها به حکم عقل که اکنون رشد و کمال یافته است، براساس معلومات و شناخت خود حاکمان سیاسی خود را بر میگزینند و بر مبنای همان عقل، اجازه نخواهند داد تا دیگران برای او تصمیم بگیرند و انتخاب نمایند.
انتخاب حق هر شهروند است و طالبان در این زمینه بعنوان یک شهروند تنها حق دارد برای خود انتخاب داشته باشد و حق ندارد تا برای دیگران نیز انتخاب نمایند.
راشد احمدی