حذف زبان فارسی در خوست؛ داستان پر آب چشم تبعیض و تعصب و عداوت

روز پنجشنبه رییس جمهور غنی به ولایت خوست در جنوب کشور رفت و میدان هوایی بین‌المللی این ولایت را که به تازگی با هزینه بیش از 1.5 میلیارد افغانی ساخته شده است، افتتاح کرد.

این میدان هوایی پنجمین میدان بین‌المللی در کشور است که فعال می‌شود و می‌تواند برای پروازهای جهانی خدمات ارائه کند. اما آنچه در این مقال به دنبال آن هستیم، پرداختن به موضوع حذف زبان فارسی از لوحه یا تابلوی ترمینل میدان است که همانند گذشته دوباره سر از گریبان تعصب و تبعیض سر در آورده و برای اطفای عطش «قومیت» و «ناسیونالیزم» کور «افغانی» به خط بطلان خورده است.

اگر هر طور حساب کنیم، زبان فارسی در افغانستان و منطقه یک زبان بین‌المللی بوده و یک سر و گردن از تمام زبان‌های رایج در منطقه بلندتر است. این زبان با داشتن گنجینه عظیم و پربار ادبی و تاریخی و همچنان سهولت در محاوره روزانه، به صورت طبیعی وسیله افهام و تفهیم میان اقوام متعدد بوده و همچنان زبان دربار و شاهان و مکاتبات و دیوان سالاری امپراتوری‌ها و حتا حکومت‌های غیر فارسی زبان نیز شده است.

روزگاری، زبان فارسی، زبان مردمان از شبه قاره هند گرفته تا آسیای صغیر و بغداد و غرب چین بوده و تمام این نواحی با این زبان می‌سرودند و می‌گفتند و مکاتبه می‌کردند و به تبادل کالا می‌پرداختند.

زبان فارسی امروز نیز دست کم در کشورهای ایران، افغانستان و تاجیکستان زبان رسمی دولت است و آموزش و پرورش و مکاتبات و رسانه‌ها با این زبان به پیش برده می‌شوند

در افغانستان اما قصه کمی متفاوت است. در این کشور در کنار زبان فارسی،  پشتو نیز از دهه چهل خورشیدی به عنوان زبان رسمی پذیرفته شده و هردو زبان رسمیت یافت، هرچند زبان فارسیی از گذشته نیز رسمیت داشت. اما رفته رفته حکام پشتون برای ساختن دولت- ملت، برای ترویج زبان پشتو علیه فارسی اقدامات بسیاری کردند و در جاهایی حتا فارسی زدایی را نیز بنیان گذاشتند.

اما زبان فارسی بیدی نیست که از این بادها بلرزد. این زبان بر شانه‌های فردوسی و مولوی و حافظ و سعدی و خیام و سنایی و دقیقی و نظامی و شاهنامه و مثنوی معنوی و گلستان و بوستان استوار است و آن را غمی از تطاول اغیار در کاخ بلندی که حکیم توسی پی افکنده نیست.

آنچه اما در این جا مطرح بحث است، حذف زبان فارسی از تابلوی میدان هوایی بین‌المللی خوست می‌باشد؛ زیرا اگر به قانون اساسی مراجعه کنیم بر اساس مواد آن باید هردو زبان رسمی کشور کاربرد داشته باشند و به صورت یکسان در همه جا ترویج شود، ولی از قراین پیداست که سیاست‌های تبعیضی علیه زبان فارسی بار دیگر در حیطه حکومت غنی همانند دوره هاشم خان و محمود طرزی آغاز شده و برخوردهایی از این دست کم هم نیست.

در حالی که زبان فارسی همین اکنون نیز وسیله افهام و تفهیم میان 90 درصد مردم افغانستان است و با توجه به غنای ادبی و تاریخی آن، باید زبان درجه یک کشور باشد، ولی تبعیض قبیله‌ای و زمامداران متعصب با آن که از غنا و برگ و بار همین زبان استفاده کرده و آموزش می‌بینند و با ادبیات و هنر و فرهنگ آشنا می‌شوند، ولی در عمل علیه آن قرار گرفته و تلاش می‌کنند که فارسی نازنین را بزدایند.

آنچه اما باید گفته شود و این زمامداران متعصب بدانند، این است که زبان فارسی همانند هندوکش مقتدر، از این سرزمین است، در این جا حاکم خواهد بود و سرنوشت آن با خراسان زیبا و آریانای کهن گسست ناپذیر است، چه متعصبین خوش باشند و چه ناخوش

به قول عاصی فقید:
گل نیست، ماه نیست، دل ماست پارسی ‏
غوغای کُه، ترنم دریاست پارسی ‏
از آفتاب معجزه بر دوش می کشد
رو بر مراد روی به فرداست پارسی
از شام تا به کاشغر از سند تا خجند ‏
آئینه دار عالم بالاست پارسی